จากแรกๆผมแต่ก่อนไม่เคยเข้าวงการอนิเมะมาก่อนบูชาสามแฉกสุดขั่ว จนมีข่าวอือฉาวCLS 63 AMGชนนิสิตจุฬาเลยต้องออกวงการมา2ปี
ระหว่างลาวงการหลงเข้าห้างPargoและเจอร้านอนิเมะมีฟิกเกอร์LoveLiveทำให้ผมเริ่มเข้าวงการนี้โดยไม่รู้ตัว
ทั้งที่ผมไม่ชอบพวกโอตาคุด้วยซ้ำ จนเริ่มเรียนรู้ไปซื้อหนังสือวาดโมเอะไปสามเล่ม ฝึกวาดเล่นพองาม แล้วหยุด
หลังจากนั้นผมเริ่มซื้อArtbookมาประมาณเกือบ6000บาท แน่นอนเอามาเสพลายเส้นโลลิหรือสาวโมเอะให้สนชื่นหัวใจ
เริ่มไปซื้อฟิกเกอร์มือสองจนรู้จักเจ้าของร้านและซื้อจนเกือบใส่กล่องและขนในกระโปรงหลังS60ไม่ได้ มันทำให้ผมเริ่มเรียนรู้วัฒนธรรมญี่ปุ่นมากขึ้น
เริ่มติดตามทวิตเตอร์ญี่ปุ่นและเรียนรู้วัฒนธรรมหลายอย่าง จนเจอผู้ใช้ทวิตเตอร์ญี่ปุ่นมาช่วยผมชี้ทางหาหมอนไวฟุให้
แต่งบสูงเกิน ผมเลยจับเอาอันราคาถูกๆแบบสิ้นคิด แล้วได้เจอShirley Warwickหลังจากลืมมา4ปี
แล้วเริ่มถอยตุ๊กตาChino Kafuuเองอีกรอบ เวลาเข้าวงการนี้ทำให้ผมรู้วางแผนและเรียนรู้ประสบการณ์ซื้อใหม่ๆได้เยอะ
บ้างผมคิดว่าของที่ผมซื้อเกือบซื้อเบนซ์มือสองได้ด้วยซ้ำ แต่ผมไม่เอามาขายหรอก
ยอมรับอนิเมะไม่ได้มีไว้ความบันเทิงอย่างเดียว มันมีความรู้สอดแทรกถ้าเลือกดูเรื่องดีๆน่ะ และช่วยผลักเด็กทั้งหลายมาสนใจการวาดรูปมากขึ้น
และเริ่มภาษาญีุ่ปุ่นแม้ว่ามันโคตรยาก(ยากกว่าภาษาเยอรมันที่เคยเรียนเองแล้วกัน)
ป.ล. อย่างน้อยอนิเมะช่วยไม่ให้ผมเข้าศรีธันยาเพราะบูชาสามแฉกมากเกินไปได้เยอะเลย